Working on translatons of Kostas Karyotakis poems.

Ideal Suicides

by Kostas Karyotakis

They turn the key in the door, take out
the old letters they’ve kept there,
read them silently, and later drag
their steps one last time.

They say their life was a tragedy—
my God, the ghoulish laughter of man,
the tears, the sweat, the sky’s
nostalgia, the desolation of the land.

They stand at the window, and contemplate
the trees, the children, nature in the distance,
the hammering marble workers,
the sun that forever wants to set.

Everything is over. The note
is short, simple, profound—fitting the occasion,
indifferent, and forgiving
of whoever will read it and cry.

They stare at the mirror, they stare at the time,
ask if it’s madness or mistake,
and whisper, “I’m through, now”,
deep down certain they’ll postpone.


Ιδανικοί Αυτόχειρες.

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ιδρώς, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημία των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέπτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα η λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως Θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.


Κώστας Καρυωτάκης